Draagplezier

Ik zag het bij mijn collega Evelien en ik trok grote ogen. De circustoeren dat zij kon uithalen met haar kids om hen in de draagdoek te stoppen, 1 vooraan en 1 achteraan... Geweldig maar niet voor mij! Dacht ik...

Mijn klein manneke worstelt al sinds week 2 met darmkrampjes. Dat gaat gepaard met huilen en niet kunnen slapen uiteraard. Ik had van een vriendin een draagdoek overgekocht samen met nog vele andere spulletjes en toen ik naar de lactatiedeskundige ging voor informatie en borstvoedingskledij  (Mamma Latte) heeft ze voorgedaan hoe je die moest knopen. (Tricot Slen) Thuis probeerde ik het en .... het huilen stopte en mijn klein ventje sliep als een roos dicht tegen mama aan. 

Vanaf toen wilde ik meer.... Mijn collega Evelien, in mijn ogen de expert, kwam langs met haar doeken en ik mocht haar Storchenwiege (geweven doek) lenen. Het is een succes! 

Ik bestelde er zelf eentje : een zomerdoek: een hoppediz das leichte. 

Ik kan al niet wachten om mijn doekjes uit te proberen!
Ook mijn grote man is helemaal verkocht en ik ben fier dat hij ook wil dragen!

Voor wie op facebook zit:

Wie graag advies heeft of wil praten over dragen kan op facebook lid worden van de groep: DRAAGPRAAT .  Daar vind je tevens leuke links naar webshops, knooptechnieken en draagdeskundigen.
Wil je graag een doek kopen (tweedehands) dan kan je lid worden van DRAAGDOEKENMARKT. 


Voor wie uitleg wil over verschillende doeken:

Op mijn blog vind je links naar allerlei webshops en informatiewebsites over draagdoeken (wordt vaak aangevuld) en op mijn pagina 'draagdoeken' vind je uitleg over verschillende doeken die ik van de website Doekentheek heb gehaald.

Roze wolk versus babyblues

De moment dat je kleine spruit voor de eerste keer op je borst ligt en voor de eerste keer drinkt , dat zijn momenten dat je op de roze wolk zit. Je ouders komen en je huilt van geluk. 

Je vraagt je af hoe het mogelijk is dat jij en je man zo iets moois op de wereld hebben kunnen zetten...

Het is een wonder dat uit 2 kleine dingen zo een mooi wezentje kan komen. Roze wolk....

Maar dan komt de moment dat de roze wolk plaats maakt voor de harde realiteit.

Een grote verantwoordelijkheid die nu voor eeuwig op je schouders rust, een levend wezen dat je moet opvoeden en verzorgen. Met die verantwoordelijkheid komt er een bezorgdheid mee en een liefde die je nog voor niets of niemand anders gevoeld hebt... De roze wolk klaart op en maakt plaats voor de babyblues.

Tranen van onzekerheid. 

Ik had er de eerste week enorm veel last van. De eerste dag durfde ik Vince zijn pamper niet verversen, ik durfde hem ook niet in bad stoppen en ik kon hem absoluut niet horen huilen want dan brak mijn hart, trok mijn maag zich samen en stond ik mee een potje te huilen. Daar stond mijn vriend dan met de vroedvrouw te zorgen voor ons kind terwijl ik mezelf afvroeg of ik dit ooit allemaal zou kunnen.

Ik maakte me zorgen of dit wel normaal was maar eender welk babyboek ik las , overal stond het verlossende woord: babyblues. Geen zorgen dit gaat over! 

Na een week ging alles al veel beter.

Ik slaap nu ook beter omdat ik de geluidjes leer kennen die mijn mannetje maakt (hij is een expert) en oooh jaa ik huil nog wel hoor, maar meer van vermoeidheid en als hij ontroostbaar is door krampjes of zijn huiluurtje heeft. Maar hey, wij zijn ook maar mensen en af en toe eens goed snotteren kan goed doen! 

Dus kersverse mama's of mama's-to-be: allemaal perfect normaal! 

En kijk, als je zoon voor de eerste keer ECHT lacht naar je, dan vergeet je zijn huilbuien op de meest lastigste momenten...

26 mei 2014

De bevalling...

Ik had het voelen aankomen. De dag voor mijn bevalling voelde ik dat er iets op til stond. 's Nachts woelen en draaien om uiteindelijk om 4u30 al op te staan. Ik had zin in een warme chocomelk en toast... Doen! Mijn marathon Grey's Anatomy verderzetten en rond 6u denk ik dat ik terug in slaap ben gevallen op de zetel.

Plots schoot ik wakker rond half 8 want mijn 'water brak'. Ik kon amper de laatste maanden uit de voeten door veel rugproblemen maar ik denk dat ik naar boven gevlogen ben! Mijn vriend lag nog te slapen en deed zijn ogen open en zag mij daar staan. "Ik denk dat het zover is!" 

2 weken te vroeg dus koffer maar half gepakt (bij mijn vriendin Vicky zou het niet waar geweest zijn!) en kriebels van de zenuwen liepen we als kippen zonder kop door het huis. Effe diep ademen en alles op een rij zetten: koffer nemen, Lies bellen voor de kaartjes,  doopsuiker , panelen, een tijdschrift, ...

Na een doucheke richting ziekenhuis en om half 10 zat ik in de verloskamer de weeën op te vangen.

Nog met volle moed!

Ze waren meteen heel hevig. Ik had al een cm cadeau van de week ervoor maar na 2 uur had ik nog maar 2cm. Omstreeks 15u kon ik de pijn echt niet meer verdragen en vroeg ik een epidurale.

Had ik beter niet gedaan:  prik gekregen en na 15min ging de pijn verdwenen zijn beloofde men mij. Dus: vriend auto gaan verzetten, vroedvrouwen weg en ik lag te wachten op verlossing van de pijn...

Ik ging enkel de persweeën nog voelen. 

Maar.... de pijn ging niet weg en nam enkel toe! In die mate dat ik dacht dat ik mijn kleine man zelf kon gaan opvangen! De rode hulpknop ver van mijn bed, ik vast aan de draden en helemaal alleen in het verloskwartier met hevige weeën. Ik heb zeker enkele minuten (het leek wel een uur) geroepen (nog vrij ingehouden omdat ik niet wou krijsen) :  HALLOOO? IS DAAR IEMAND? HEEELP? AAUUUW! ZUUUSTER (Ik weet begot niet waarom ik zuster riep, da's iets van het stenen tijdperk...) 

Uiteindelijk kwam er een poetsvrouw die kwam vragen of er iets was. JAAAA, IK HEB PIIIJJJJN! 

De vroedvrouwen kwamen enkele seconden later aangelopen en bleek dat ik 8cm had.

Ze gingen mij al klaarmaken en voor mij kon het niet vlug genoeg gaan. WAAR IS DE DOKTER!? Bleef ik maar roepen... Uiteindelijk kwamen de verlossende woorden: U hebt 10cm opening, u mag gaan persen. JAAAAAAAA! Die eerste perswee bleef te lang naar mijn zin uit maar daar kwamen ze dan toch... 

Ik had mezelf voorgenomen om niet te roepen en dit als een pro te doen (ik ben nogal kleinzerig normaal...) 

De voorlaatste perswee zakte mijn bloeddruk en werd het even zwart voor de ogen en toen heb ik gezegd (volgens manlief) LAAT MAAR ZITTEN, HET HOEFT NI MEER...

Vroegen ze nog of ik het hoofdje wou voelen: EUH NEEEE HALLO!? IK WIL PERSEN, HET MOET ER NU UIT!!!!Flink aangemoedigd door mijn vriend (hij had zelfs mijn benen mee vast) lukte het dan toch om die laatste perswee flink te doorstaan en plots was ie daar... ONZE PRINS! VINCE! 16u50... 50cm en 3,020kg!!!

Luid krijsend (de longen waren in orde) legden ze een klein manneke op mijn borst.

Wat een speciaal gevoel! Niet te omschrijven. De pijn bleef en ik dacht: mensen die zeggen dat je alle pijn vergeet als ze uw kindje op je borst leggen liegen! (Enkele dagen later wist je inderdaad niet meer wat voor pijn je had hoor...gelukkig) 

Ik kon mijn zoon door de gangen horen door zijn gehuil, gevolgd door zijn trotse vader. 

Wat ik deed ondertussen weet ik eigenlijk niet meer... 

Vanaf nu zijn we met 3! 

We proudly present you...Vince...

Vince Defossé

50 cm - 3,020 kg

Op 10 april 2014 was het dan eindelijk zover...

Hij kon geen 2 weekjes meer wachten en besloot op deze wereld te komen!

Een blond venteke met the cutest smile ever! Hij veroverde meteen al onze hartjes.

We zijn blij dat je er bent lieve Vince, er staat je nog een heel leven te wachten...

TO BE CONTINUED....